ΤΥΧΑΙΟ - ΧΡΟΝΟΣ
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ & ΑΛΗΘΕΙΑ
Είναι όλα προβλέψιμα ή είναι όλα Τυχαία; Μήπως τίποτα δεν είναι προβλέψιμο και τίποτα τυχαίο;
Και εάν προκαλούμε αυτό που «προβλέπουμε»;
Και εάν το διαφορετικό που καταργεί το προβλέψιμο το ονομάσαμε τύχη;
Τύχη..Μια αόρατη δύναμη που αποφασίζει να παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.. ή μια κατασκευασμένη (υποκειμενικά χρησιμοποιούμενη) έννοια, λόγω άγνοιας ή λόγω της έλλειψης κατανόησης της προσωπικής μας επιρροής στα γενόμενα; Ποιο ακούγεται πιο λογικό;
Είναι άραγε όλα κατεγεγραμένα και δεδομένα, προορισμένα να γίνουν όπως γίνονται – μία «δοσμένη» μοίρα στον καθένα μας, σε όλους μας, σε όλο μας το Σύμπαν και τα πέρατα των Συμπάντων;
Ή μήπως κάθε δράση ή αντίδρασή μας, κάθε επιλογή μας, κάθε παρελθοντική ή επί της παρούσης κίνηση του καθενός μας και του κάθε τί επηρεάζει την ύπαρξη των πάντων; Η πεταλούδα που εδώ πετάει και προκαλεί τυφώνα στην άλλη άκρη της Γης; (Θεωρία του Χάους)
Από την άλλη, μήπως κάθε τί έχει την ίδια πιθανότητα να είναι ή να μην είναι; Μήπως είναι η παρατήρησή μας (ο τρόπος που θα επιλέξουμε να παρατηρήσουμε) και η δική μας σκέψη και δράση που θα καθορίσει την μοίρα μας; (Κβαντική προσέγγιση)
Και εάν όλα κρύβουν τμήματα της Αλήθειας; Σκέψου και ψάξε..αναρωτήσου ποιος είσαι..
Τα πάντα χαρακτηρίζονται από την αρχή και το τέλος.. από την γέννηση και την φθορά.. από το γίγνεσθαι στο μη γίγνεσθαι και στο γίγνεσθαι και πάλι..Από την τάξη στην αταξία και στην τάξη και πάλι.. Τίποτα δεν υπάρχει για πάντα αλλά και τίποτα δεν πεθαίνει.. Τα πάντα – όλα μεταμορφώνονται συνεχώς..Και όλα λόγω της κίνησης.. Και η κίνηση λόγω της ύλης..καθώς η ύλη αποτελεί την κινητήρια δύναμη του γίγνεσθαι. Η μετάβαση της ύλης από «δυνάμει σε εν ενεργεία» αποτελεί πραγματική διαδικασία που συντελείται σην φύση, που οδηγεί σε κίνηση, η οποία οδηγεί σε ποιοτική μεταβολή, από την γέννηση στην φθορά και πάλι από την αρχή, σε ένα συνεχές γίγνεσθαι (Αριστοτέλης - Πριγκοζίν). Και η κίνηση φέρνει την ψευδαίσθηση του χρόνου – διότι Χρόνος δίχως κίνηση και μεταβολή δεν υφίσταται.
Και ο φαινομενικός χρόνος, η αίσθηση του οποίου προκαλείται από την κίνηση και την μεταμόρφωση της ύλης, οδηγεί σε νέες δομές/νέα είδη χωρο/χρονικής οργάνωσης (ο χώρος και ο χρόνος χωριστά, είναι ανθρώπινη διαίρεση που δεν υφίσταται στο σύμπαν, και από μόνα τους έχουν διαφορετικές ιδιότητες απ` ότι ως ένα, ως είναι δηλαδή πραγματικά ).. Γεννιέται ένας άπειρος κόσμος δυνατοτήτων σε κάθε επίπεδο.. (είτε πρόκειται για την μεταμόρφωση των μορίων, της φύσης, του Σύμπαντος..του ταξιδιού της Συνείδησης μέσω της υλικής διάστασης..όπου ο θάνατος της ύλης οδηγεί την συνείδηση σε μια νέα καμπυλότητα του χώρου και άρα σε μια νέα «γέννηση» μέτα τον «θάνατο»).
Η αίσθηση της ύπαρξής του χρόνου όμως, κατάφερε να διαμορφώσει την αίσθηση του «πριν», του «τώρα» και του «μετά»..Μιά, επίσης, ψευδαίσθηση..Και όταν συλλάβουμε πως το πριν, το τώρα και το μετά, είναι δημιουργήματα δικά μας και πως ο χρόνος και η φαινομενική ροή του μπρος τα εμπρός είναι απλά μια ψευδαίσθηση, και πως εν τέλει ο χρόνος χαρακτηρίζει αυτή και μόνο την διάστασή μας και όχι την ουσία μας, τότε αντιλαμβανόμαστε την μέγιστη ευθύνη και συνεισφορά μας στο αιώνιο γίγνεσθαι της Συμπαντικής Συνείδησης..καθώς και τον τρόπο που οφείλουμε να διαβιώνουμε στο γήινο/υλικό αυτό στάδιο..
Ακόμη, λοιπόν, και αν οδηγούμαστε σε αυτό το φαινομενικό τέλος της ύπαρξής μας, του αναπόφευκτου του θανάτου της υλικής μας διάστασης, δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να ορίσουμε την δική μας διαδρομή, παρά μόνο εάν μας το εμποδίσουμε εμείς οι ίδιοι. Ο Χρόνος είναι Κρόνος, που τρώει τα παιδιά του, αλλά όπως έχει πει και ο Πριγκοζίν, έχουμε την δυνατότητα να δώσουμε εμείς νόημα στον χρόνο..και αυτή αποτελεί μια αισιόδοξη άποψη για την αξιοπόιηση του γήινου ταξιδιού μας, αναγνωρίζοντας την ψευδαίσθηση του χρόνου και αναγνωρίζοντας την επιρροή της σκέψης, στάσης και συμπεριφοράς μας στο γίγνεσθαι της ύπαρξής μας και της ύπαρξης σε γενικότερο πλάισιο..Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, καμία τύχη δεν μπορεί να επέμβει για να καθορίσει διαφορετική ροή και το κάθε προβλέψιμο θα είναι αποτέλεσμα επιλογών και άρα εν μέρει πάντα απρόβλεπτο..
Και αφού θεωρήσουμε πως εμείς είμαστε οι εν δυνάμει συν-δημιουργοί του «μέλλοντος» – της διαδρομής της μεταμόρφωσης, άρα επηρεάζοντας (ή μη) την όλη της διαδικασία..η ερώτηση που κρύβει την φύση της Αλήθειας δεν μπορεί να είναι άλλη από το πώς οφείλουμε να λειτουργούμε και να δρούμε προκειμένου να ανταποκρινόμαστε στην πραγματικά Φύση μας..
Γνώθι Σεαυτόν, λοιπόν, αυτογνωσία και αυτοπραγμώτωση με αποτέλεσμα σε προσωπικό επίπεδο η ευδαιμονία και σε συλλογικό/συμπαντικό επίπεδο, η λειτουργική ομαλότητα της Φυσικής Νομοτέλειας..Γιατί ενώ θα μπορούσαμε να βιώνουμε τα «Ηλύσια Πεδία», κάπως πειστήκαμε πως κατοικούμε στο «Άδη» και τρέφουμε αυτό που ενσωματώσαμε και εκφράζοντας το, το ενισχύουμε..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τί σκέψη (ή τί ανάμνηση) μας προκαλεί το γεγονός ότι η Αληλλεγγύη είναι μια έμφυτη Αρετή, μια έμφυτη τάση του ανθρώπου, ότι «η συναισθηματική ταύτιση αποτελεί μια αυτόματη αντίδραση, πάνω στην οποία έχουμε περιορισμένο έλεγχο» και «ότι είμαστε προγραμματισμένοι να βγούμε προς τα έξω και να συνεργαστούμε»; (Φρανς ντε Βαάλ)
Τί μπορεί να σημαίνει για το είδος μας, εάν σκεφτούμε πως τα μωρά γνωρίζουν την αλήθεια.. γνωρίζουν έμφυτα το κακό από το καλό, το ευχάριστο από το δυσάρεστο, την αγάπη από την παραμέληση..και ακόμη και εάν (λειτουργικά) δεν μπορούν ακόμη να συλλογιστούν και να πράξουν συνειδητά, «μαγικά» προτιμούν και επιλέγουν το καλό..
Τώρα εάν αυτό το μωρό αναθρέφονταν με συγκεκριμένους τρόπους και εκπαιδεύονταν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, μπορεί η έμφυτη αυτή τάση του να αποδυναμώνονταν, καθώς θα είχε αντικατασταθεί από κάποια επίκτητη συμπεριφορά, που ασυνείδητα θα είχε ενσωματωθεί και εφαρμοστεί στα δικά του πλαίσια..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα (και αμφιλεγόμενης ηθικής) η περίπτωση του μικρού Άλμπερτ. Ο φόβος είναι έμφυτο συναίσθημα – έχει ως λειτουργική βάση την αμυγδαλή του εγκεφάλου, και υπηρετεί το σκοπό του στην ύπαρξή μας. Η πρόκληση φόβου σε συνάρτηση με το λαγό, είναι επίκτητη σύνδεση, η οποία μπορεί – όπως και στην εν λόγω περίπτωση – να υπεργενικευτεί και σε άλλα παρόμοια στοιχεία που συσχετίζονται με το φοβικό «αντικείμενο».. Ακριβώς όμως, επειδή είναι επίκτητη η φοβική σύνδεση είναι επομένως και αντιμετωπίσιμη.. Άλλωστε, σε ένα φυσικό επίπεδο, εάν βάλεις στην κούνια ενός μωρού έναν λαγό, χωρίς να του έχεις συσχετίσει τον λαγό με κάποιο φοβικό στοιχείο, το πιο πιθανόν είναι να αντικρίσουμε ένα χαρούμενο παιδί που επιδιώκει να παίξει με τον λαγό..
Γιατί όντως τα μωρά ξέρουν.. Κάπου εκεί μέσα είναι κρυμμένη όλη η γνώση, αληθινή και αλώβιτη, δύσκολα όμως προσιτή και εκφραζόμενη, καθώς η δυαντότητα του δοχείου των μωρών είναι ακόμη σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης και άρα και η αντιληπτικότητά του είναι τόση όσο χρειάζεται για να ξεκινά να απορροφά και να επεξεργάζεται τις πληροφορίες του περιβάλλοντος..Τα μωρά έχουν έμφυτα την ηθική βάση που αναζητά καλλιέργεια και έκφραση.. Και είναι τρομαχτικό το πόσο μπορούμε να ενδυναμώσουμε ή να φθείρουμε την βάση τους αυτή..Η βάση της ηθικής, λοιπόν, υπάρχει μέσα σε όλους μας, αλλά δεν παύει να είναι δική μας επιλογή να διαμορφώσουμε την ζωή μας έχοντας την έμφυτη αυτή βάση ως αφετηρία ή να αφεθούμε μαριονέτες στο έλεος άλλων υπάρξεων που θα καθορίσουν τις αντιδράσεις μας. Και εμείς σαν την ύλη.. εν δυνάμει εκφραστές της ουσίας μας, που είτε θα μείνουμε αδρανείς είτε θα μεταμορφωθούμε σε εν ενεργεία εκφραστές της Αλήθειας.
Διότι οι περιπτώσεις που τα γονίδιά μας προκαθορίζουν κάποια συμπεριφορά μας είναι περιορισμένες και ακραίες. Ακόμη και αν γενετικά γίνομαστε κληρονόμοι, κανείς δεν καθόρισε ότι ελεγχόμαστε απόλυτα από αυτό. Αντιθέτως, έχουμε την δυνατότητα να ελέγχουμε τα γονίδιά μας, να ρυθμίζουμε τον τρόπο έκφρασής τους..Ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις, οι σκέψεις μας και η συμπεριφορά μας έχει την δύναμη να τροποποιήσει το μυαλό, τα κύτταρα και τα γονίδιά μας..Και η Επιγενετική είναι ο κλάδος της επιστήμης που το αποδεικνείει..Αν και το DNA μας είναι στατικό, η έκφραση των γονιδίων μας δεν είναι καθορισμένη.. Και αποδεικνύεται πως είναι μεταβλητή, σίγουρα αρχικά εξαρτώμενη – για αυτό άλλωστε φανερώνεται πως η στοργή ή η αδιαφορία της μητέρας προς το βρέφος της επηρεάζει την έκφραση αυτή των γονιδίων – αλλά εν συνεχεία, καθώς όντως εν δυνάμει μεταβαλόμενη, η έκφραση των γονιδίων μας υποπέφτει στον δικό μας έλεγχο..ακόμη και εάν αυτήν την γνώση την «ξεχάσαμε».
Και εάν όλοι γεννιόμαστε με ένα χάρισμα; Με μια ξεχωριστή δυνατότητα – ο καθένας για το σκοπό και το πεπρωμένο που του προσφέρεται, εάν ο ίδιος συνειδητά επιλέξει να το ακολουθήσει; Καθώς όλοι κρύβουμε μέσα μας το διαφορετικό, για να μπορέσουμε άλλωστε και να αλληλοσυμπληρωνόμαστε στο συνολικό γίγνεσθαι – Όλον, όλοι έχουμε ταλέντα, κλίσεις και ιδιαιτερότητες.. και όλα όσα μας καθιστούν διαφορετικούς έχουν την δύναμη που εμείς θα τους δώσουμε, για το εάν θα βρουν εφαρμογή και υλοποίηση στην πραγματικότητα, που εμείς εν τέλει πλάθουμε..Ό,τι καλλιεργήσουμε και ό,τι εκφράσουμε , αυτό θα ενισχύσουμε..Και ό,τι και αν μας ξεχωρίζει, καθώς όλοι είμαστε ένα, δεν θα βρει έκφραση εάν εμείς δεν του δώσουμε την πρέπουσα σημασία και αξία..
Ο άνθρωπος μπορεί να κληρονομεί δυνατότητες αλλά για να μετουσιαστεί η δυνατότητα σε ικανότητα, τότε – σε γενικότερο επίπεδο- το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον όμως – που έχει την δύναμη να προσφέρει τις συνθήκες να μετατραπεί η δυνατότητα σε ικανότητα ή αντιθέτως να προκαλεί την απόκρυψη της δυνατότητας και την ενσωμάτωσή μας στην μη δημιουργική ομοιότητα – είναι καθαρά δική μας επιλογή εάν θα εκφράσουμε τις δημιουργικές αυτές ικανότητές μας, καλλιεργώντας τις έμφυτες δυαντότητές μας ή θα παραιτηθούμε και θα εξομοιωθούμε..Διότι σε αντίθεση με τις άλλες υπάρξεις ζωής ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα της ουσιώδης συνείδησης, γεγονός που τον οδηγεί άμεσα στην χρήση της ελεύθερης βούλησης (εφόσον το επιλέξει), για το εάν επιθυμεί να παραμείνει τροχός ή να γίνει οδηγός..Και όλα εξαρτώνται από το κάτα πόσο ο άνθρωπος θα στραφεί προς τα μέσα του για να ανακαλύψει την Αλήθεια ή πόσο θα αφεθεί υποχείριος στην «γνώση-άγνοια» του εξωτερικού «κόσμου» διαταράζοντας την ουσία του.
Ξεχνάμε πως η συμπεριφορά μας είναι δική μας να την διαμορφώσουμε..Βασιζόμαστε σαν είδος στην μάθηση και τείνουμε να μιμούμαστε συμπεριφορές που αντιμετωπίζουμε και να τις οικοιοποιούμαστε...Καθοριστικό ρόλο παίζουν η ανατροφή, η εκπαίδευση και η παιδεία.. Και η αλλαγή αναπόφευκτα θα έρθει από εκείνους που θα ενθυμηθούν πως ορίζουν οι ίδοι την συμπεριφορά τους καθώς θα ανακαλύπτουν την πραγματική φύση τους, αλλά και από την νεότερη γενιά,όταν εκείνη θα ενημερώνεται για την Αλήθεια και θα οικειοποιείται το ορθό, εκφράζοντάς το και άρα ενισχύοντάς το...
Ακόμη, λοιπόν, και που υφίσταται γενεολογική - βιολογική προικοδότηση, καθώς και κοινωνικο-πολιτισμική κληρονομιά που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά..δεν σταματά τίποτα τον άνθρωπο που θα προσπαθήσει πραγματικά, να εντοπίσει αυτά τα εσωτερικά έμφυτα στοιχεία του – αυτά που τον κάνουν αληθινά άνθρωπο – και να τα εκφράζει, εκφράζοντας τον εαυτό του και την αληθινή ουσία του είδους του..
Όπως άλλωστε αναφέρει και ο Vicror, G.F. (“Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας”) «...Πρέπει τελικά να κάνουμε τον ασθενή να συνειδητοποιήσει και να πιστέψει ότι ο άνθρωπος δεν είναι έρμαιο των καταστάσεων και δεν προσδιορίζεται απ' αυτές, αλλά αυτός είναι εκείνος που προσδιορίζει τον εαυτό του και αποφασίζει κατά πόσο θα υποκύψει σε ορισμένες καταστάσεις ή θα τις αντιμετωπίσει. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος είναι εκείνος που, σε τελευταία ανάλυση, προσδιορίζει και γράφει το πεπρωμένο του.
Ο άνθρωπος δεν ζει και υπάρχει έτσι τυχαία και συμπτωματικά αλλά αυτός αποφασίζει και έχει την ευθύνη για το ποια θα είναι η ζωή του και τι θ' απογίνει κάθε στιγμή....» ...
Βιβλιογραφία και Πηγές:
Ελληνική εταιρεία Φιλοσοφικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας, https://www.psychophill.gr