ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ...«ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΠΟΝΤΕΣ»
Η ενιαία Ψυχή των Φιλοσόφων Προγόνων μας
Σίγουρα υπήχαν και εκείνες οι στιγμές.. οι στιγμές αναλαμπής μες στους αιώνες.. Εκείνες λίγο πριν ξεχάσουμε και θαφτούμε κάτω από τόνους λήθης..Ακτίνες φωτός που με μανία κάποιοι έσβηναν με νερό αποστειρωμένο από την γνώση του.. με νερό της λήθης και όχι με ύδωρ.. όχι με το ύδωρ της μνημοσύνης..
Και σβήναν τις φωτίτσες.. επισκίαζαν τις ακτίνες φωτός.. έως ότου μας έκλεισαν πίσω μας τον βράχο και ξαφνικά βρεθήκαμε στην σπηλιά του Πλάτωνα.. και εκεί στην σπηλιά είπαμε να πλάσουμε το δικό μας παραμύθι.. γιατί ο μύθος – η αλήθεια δεν μας έκανε.. γιατί; Γιατί έτσι αποφασίσαν άλλοι για εμάς.. Και αν έφερες αντίρρηση τότε δεν είσαι πια « εδώ» μαζί μας.. κάπου κάψανε τα βιβλία σου..και κάπου κρύφτηκες και εσύ και εν τέλει υπέκυψες είτε στις πληγές σου, είτε στην πείνα σου.. κυνηγημένος μεν.. ποτέ νικημένος δε..
Αναρωτήθηκε, όμως, κανείς πώς πέθανε ο Πυθαγόρας; Και αν ναι, ποιος ρώτησε γιατί; Γιατί να πεθάνει έτσι ο Πυθαγόρας; Γιατί να πεθάνει έτσι ο Σωκράτης; Ποιοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν πως οι πιο σοφοί διέφθειραν τους νέους (;;;).. Από πότε η ηθική διαφθείρει τους νέους;; Και ως πότε τέτοιες ανοησίες θα περνάνε ασχολίαστες; Και αφού τόσο κακοί και τρομεροί ήσαν για την εποχή τους, τότε σήμερα γιατί δεν μπορούμε να τους ξεπεράσουμε;..σε νόηση.. σε ηθική.. σε ευδαιμονία;
Ντροπή...Ντροπή να μην γνωρίζουμε και ούτε καν να αναρωτιόμαστε...Τόσο μας κατέκλυσε το σκοτάδι που ούτε καν ντροπή δεν νιώθουμε.. Ντροπή που απαρνηθήκαμε τις ρίζες μας, την νόησή μας και γίναμε υποχείριο ξένων δυνάμεων και δικών μας τροποποιημένων και φιλτραρισμένων από άλλους θεωριών, τόσο όμως τροποποιημένων προς το όφελος και το συμφέρων άλλων, των λίγων, των ανήθικων.. που ξεχάσαμε ότι είναι δικά μας και θαυμάσαμε την ποταπή απομίμηση..
Ντροπή.. ντροπή να μας νοιάζει μόνο η ύλη και για αυτήν να «σκοτώνουμε» και να «σκοτωνόμαστε» καθημερινά.. ντροπή να ζούμε σε ένα ψέμα και να μην θέλουμε να δούμε την αλήθεια. ΕΝΟΧΟΣ.. και οι Ερινύες σε σπρώχνουν να ξυπνήσεις..ΑΚΟΥΣ;
Η ενιαία ψυχή των προγόνων μας, που έπιασαν φιλίες με την σοφία, μας υπενθυμίζει όσο μπορεί και δύναται, μέσα στην πολυκοσμία, στον θόρυβο, στην διάβρωση και στην παραφροσύνη..μας υπενθυμίζει την αλήθεια.. μας υπενθυμίζει την φύση μας..
Όπως είχε πει και ο Νίτσε.. «Οι γίγαντες Έλληνες Φιλόσοφοι φωνάζουν ο ένας στον άλλον ανάμεσα στα έρημα μεσοδιαστήματα των καιρών της ιστορίας, και ο έξοχος αυτός διάλογος των πνευμάτων συνεχίζεται δίχως να ενοχλείται από τους θρασείς και θορυβώδεις νάνους που σέρνονται κάτωθέ τους..» ..Έτσι ακριβώς..
Η εννιαία τους Ψυχή φωνάζει ανά τους αιώνες...
Και ακούω τον Σωκράτη να επιμένει πως..σε κανέναν δεν μπορεί να διδάξει τίποτα..και πως το μόνο που μπορεί είναι να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν.. και φυσικά έτσι είναι όσο και να μην δέχεται ο ανθρώπινος νους- έτσι εγκλωβισμένος μέσα σε αόρατο κελί καθώς είναι – να συλλάβει. Οφείλεις να σκεφτείς.. και δεν θες.. δεν θες να ακυρώσεις σε μια στιγμή όλο το παραμύθι πάνω στο οποίο έστησες την ζωή σου.. αυτή τη μοναδική ζωή σου που ποτέ ξανά δεν θα βιώσεις.. όχι έτσι..όχι ξανά.. και όλα όσα τώρα μπορείς να δημιουργήσεις και να επιτύχεις δεν θα σου δωθεί άλλη ευκαιρία να τα πραγματοποιήσεις.. Οφείλεις να σκεφτείς.. το πιο δύσκολο αλλά το πιο απελευθερωτικό όλων.. διότι ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε.. όχι απλά ορθά και λογικά.. ξεχάσαμε γενικώς να σκεφτόμαστε.. Έτοιμες σκέψεις, καθορισμένες από άλλους για να καθορίζουν εμένα.. και το παράλογο γίνεται βίωμα μπρος στο φόβο της ίδιας της σκέψης..γιατί η σκέψη αποκαλύπτει..και οι αποκαλύψεις απαιτούν αλλαγές.. και οι αλλαγές απαιτούν συνείδηση.. και η συνείδηση απαιτεί εσένα να ακούσεις εσένα..Και δεν κατανοεί ο άνθρωπος πως διαγράφοντας το παραμύθι βουτάς αυτόματα στην αλήθεια και αν λίγο αφήσεις τα λουριά που σου βάλανε να χαλαρώσουν, ανακαλύπτεις ότι την αλήθεια αυτή αναζητούσες και τι κουτό.. να πιστέψεις ότι θα καταστραφείς ενώ στην ουσία αναγεννήθηκες!
Θλιβερό.. αιώνες πριν ο Σωκράτης να προσπαθεί να γίνει κατανοητός.. και ακόμη να μην έχει γίνει. Το δόγμα που τόσο διέφθειρε τους νέους να είναι η πεποίθηση ότι η αρετή δεν φτιάχνεται από τα χρήματα.. και ότι για να ζήσεις με τιμή οφείλεις να είσαι ο ευατός σου.. η αρετή μόνο από την πρακτική ενισχύεται....τι φοβερό και τρομερό δόγμα! Τόσο καταστροφικό που οδηγήθηκε να πιει το κώνειο, ενώ εμείς εξακολουθούμε να προσκυνάμε τα χρήματα και να χλευάζουμε την αρετή.. Εύγε! Ναι ναι, «Γνώθι Σεαυτόν» αδερφέ Σωκράτη....σε ακούω..
Και αφού τόσο δογματισμένος, εκείνος που απωθούσε τον δογματισμό, γιατί ακόμη αναζητάμε και αντιδρούμε με θαυμασμό ακόμα και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Γνώθι Σεαυτόν», και γιατί το ίδιο κάνει και όλος ο πλανήτης; «Δεν κάνω τίποτα, αλλά θα προσπαθήσω να σας πείσω, νέους ή ηλικιωμένους, να μην σκέφτεστε αυτά που κατέχετε, αλλά και κυρίως να φροντίσετε για μεγαλύτερη βελτίωση της ψυχής. Η αρετή δεν φτιάχνεται από τα χρήματα, αλλά ότι από την αρετή έρχονται τα χρήματα. Αυτή είναι η διδασκαλία μου, και αν αυτό είναι δόγμα που διαφθείρει τη νεολαία, είμαι ένας κακός άνθρωπος».
Ο σοφότατος Σωκράτης, ποτέ δεν είπε τον εαυτό του σοφό ή φιλόσοφο.. Ακόμη και όταν η Πυθία είπε πως εκείνος είναι ο πιο σοφός, ο Σωκράτης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να αποδείξει το λάθος του Θεού.. και αφού μίλησε με πόσους ανθρώπους προσπαθώντας να εντοπίσει κάποιον όντως σοφό.. κατανόησε τί εννοούσε ο Θεός.. που ακριβώς κρυβόταν η σοφία του.. είναι σοφός γιατί γνωρίζει μόνο ένα πράγμα.. ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Και όταν ο άνθρωπος, λέει, συνειδητοποιήσει πόσα λίγα ξέρει για τη ζωή, τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του, τότε πλησιάζει την αληθινή σοφία.
Μα γεμίσαμε ευφυείς και μη ανθρώπους που τα ξέρουν όλα! Πώς είναι δυνατόν να ισχύει αυτό που λέει ο Σωκράτης;! Γεμίσαμε γιατρούς, επιστήμονες, καθηγητές, επαγγελματίες κάθε είδους..όλοι παντογνώστες! Τι λες Δημόκριτε; «Πολλοί πολυμαθέες νόον ουκ έχουσιν».. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι για να γελάσεις για ακόμη μία φορά; Είναι ότι όταν αποδεικνύεται η αμάθειά τους ή ακόμη χειρότερα η ημιμάθειά τους, εκείνοι συνήθως παραμένουν προσκολλημένοι στο πιστεύω τους (τί την θέλουμε την γνώση άμα έχουμε τυφλή πίστη σωστά;) ακόμη και αν όλα γύρω βροντοφωνάζουν «ΨΕΜΑ».. όσο όμως και να σκούζει κανείς ότι η Γη είναι επίπεδη – γιατί κάποτε αυτό θεωρούνταν δεδομένο – δεν είναι, όπως και να το κάνουμε! Και όμως.. «η γη γυρίζει»..λέμε.. ξεκόλα! «Τα πάντα ρει».. Ηράκλειτε, πες τους να βγάλουν τις παρωπίδες.. πόσο πια;
Αχ, βρε Σωκράτη.. μην θλίβεσαι.. ξέρω πως κοιτάς με το κεφάλι σου πιασμένο μέσα στις παλάμες σου, ελπίζοντας να βγούμε από τον λήθαργο που μας προειδοποιούσες.. τα χρήματα, όμως, κατέκτυσαν τις κοιμισμένες ψυχές και πού να καταλάβουν ότι «πλουσιότερος είναι αυτός που είναι ικανοποιημένος με το λιγότερο, διότι η ικανοποίηση είναι ο φυσικός πλούτος ενώ η πολυτέλεια είναι τεχνητή φτώχια..»..διότι «Η φτώχια, αν μετρηθεί με το φυσικό σκοπό της ζωής, είναι μεγάλος πλούτος. Ο δε απεριόριστος πλούτος είναι μεγάλη φτώχεια..»..συμπληρώνει ο Επίκουρος και το ξέρει γιατί το βιώνει.. ακόμη να μάθουμε εμείς; Ακόμη να μάθουμε αυτό που βροντοφωνάζει και ο Ηράκλειτος;Πως ο πλούτος είναι τυφλός.. είναι η αιτία όχι της αρετής αλλά της κακίας;
Επ, εσύ δίπλα μου..Μη..μη φωνάζεις πια.. Μη μιλάς για λίγο.. Καντάτησε η ομιλία μας ένας ασύστολος βόθρος..τίποτα παραπάνω!Τα λόγια μας πότε τα διαλέξαμε με σύνεση; Οι λάθος λέξεις, λες Σωκράτη, είναι όχι μόνο βλαβερές αλλά μολύνουν με κακία και την ψυχή σου.. Και εμείς; Πόσο έχουμε πια μολύνει τις ψυχές μας; Λάθος λέξεις, άσχημες λέξεις, λέξεις που δεν μας ανήκουν, γλώσσα που ξεχάσαμε, τροποποιήσαμε, παραλλάξαμε, κομματιάσαμε και διαλύσαμε..Και πώς θα βγούμε από αυτό το φαύλο κύκλο;..
«Η αναζήτηση είναι η αρχή της σοφίας».. απλό. Όλα είναι απλά.. Το ερώτημα είναι ποιος τα κάνει περίπλοκα; Γιατί; Και τί θα κάνω εγώ για αυτό;
Και.. είναι και εκείνο το ζήτημα του σώματός μας.. Από την μία έχουμε την άσκηση, ναι ¨αναγκαίο κακό¨, μα οφείλουμε να προσέχουμε και να φροντίζουμε το σώμα μας – μέτρον άριστον, φυσικά, και μηδέν άγαν, μην ξεχνάμε..οι υπερβολές είναι απλά ανούσιες..υπερβολές. Φροντίζουμε λοιπόν το σώμα μας, όπως θα φροντίζαμε ένα δέντρο για να ευδοκιμήσει.. διότι το σώμα είναι το δοχείο της ουσίας μας, άμεσα συνδεδεμένα στην επίγεια ζωή, και όσο εκείνο διατειρείται τόσο η ψυχή βρίσκει χώρο στο υλικό επίπεδο να εκφραστεί. Με την διατροφή τί κάνουμε όμως;
Τί λες Σωκράτη; «Άνθρωποι χωρίς αξία ζουν μόνο για να τρώνε και να πίνουν. Οι άνθρωποι με αξία, τρώνε και πίνουν μόνο για να ζήσουν». Ευτυχώς δεν ζεις στο 2016.. Και εσύ και ο Πυθαγόρας και ο Επίκουρος..
Τί είπες Πυθαγόρα; Τί λες Πλούταρχε; Εσύ Ιπποκράτη; Κανέναν δεν ακούμε πια και κάναμε την τροφή μας να μας διοικεί, να μας τρομάζει, να μας ασθενεί..να γίνεται αυτοσκοπός ή να γίνεται αποθητική..Τί θα πει ο κόσμος, οι φίλοι, η κοινωνία.. και ξεχάσαμε ο ίδιος ο εαυτός μας τί μας προστάζει.. Να μας φροντίζουμε...
Μήπως όμως να αφήσω στην άκρη για λίγο την παράνοια της διατροφής μας.. που όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους δεν έχει το δικαίωμα να λέγεται δια-τροφή.. γιατί ο τρόπος που διατρεφόμαστε δεν έχει ουδεμία σχέση με το νου και το θεϊκό.. Όταν μιλάμε για ενέργεια, για ψυχική ευχαρίστηση..και γεμίζουμε το σώμα μας με φαγητά που μας δηλλητηριάζουν και που διαστρευλώνουν το σώμα και την ψυχολογία μας ή φοβούμενοι αυτή την διαστρέβλωση αρνούμαστε να μας φροντίσουμε με γνώμονα την υγεία και αφηνόμαστε στο φόβο, συγχύζοντας και πάλι το σώμα και την ψυχή μας ..τότε τί ακριβώς αναμένουμε; 'Οταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο δρόμος οδηγεί σε σκοτάδι οφείλεις να βρεις διέξοδο..Να πάψεις να κυριαρχίσε από ότι σε βασανίζει αλλά να άρχεις εσύ.. Διότι αυτή εστί η αλήθεια.. εσύ άρχεις..εσύ ο Άνθρωπος.. και στο σώμα σου και στην ψυχή σου! Είσαι συνείδηση και άρχεις επί του εαυτού σου..Εσύ και ουδείς άλλος!Να μας φροντίζουμε λοιπόν..Να μας φροντίζουμε ορθά...
Ας αφήσω, λοιπόν, αυτό το θέμα στην άκρη ..αλλά ας αναλογιστούμε πως «Είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού να φιλοξενεί μια σκέψη ακόμη και αν δεν την αποδέχεται..». Σωστά Αριστοτέλη; Μα θυσιάσαμε και την λογική.. χιλιάδες χρόνια.. χιλιάδες...
Μα ακόμη και αν σου μιλήσω για τον Αριστοτέλη, για τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Πλούταρχο, τον Ιπποκράτη.. είμαι σίγουρη πως «ξέρεις πιο πολλά»..Και φυσικά δεν ζητάει κανείς να τους μιμηθείς απλά για να τους μιμηθείς.. Σου φωνάζουν την αλήθεια.. αυτή θα όφειλες να ακούσεις..Αλλά δεν έχεις μάθει βλέπεις να ακούς.. μόνο να μιλάς.. τί και αν φωνάζει ο Πλάτωνας πως « Οι σοφοί άνθρωποι μιλούν μόνο όταν έχουν κάτι να πουν , ενώ οι ανόητοι επειδή πρέπει να πουν κάτι»..τι και αν «έχουμε δύο αυτιά και μία γλώσσα», Διογένη..Αχ Διογένη...
«Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν».. Μέτρο της αλήθειας και της γνώσης, ναι, εστί ο άνθρωπος.. έχεις το δίκιο σου Πρωταγόρα.. Τί είπες ότι σήμαινε τότε το χρήμα; Σήμαινε ¨το καθετί χρήσιμο¨; Θέλω να αρχίσω να γελάω σαν τον Δημόκριτο..και να μην σταματήσω...
Ξεχάσαμε να είμαστε καλοί..ξεχάσαμε Πλάτωνα πως ο καθένας κουβαλά το δικό του φορτίο.. που πήγε η ενσυναίσθηση;Που πήγε η λογική του να αντιλαμβανόμαστε τον άλλον δίπλα μας αληθινά;.. Η κακία επισκίασε την καλοσύνη και την αρετή, την βάφτισε μωρία μαζί με την σοφία, και αποδυνάμωσε την φύση του ανθρώπου.. Και το μόνο που ακούς είναι «Δεν αλλάζει τίποτα πια!»...χαχα.. ναι ναι, ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτα.. λες και πριν διακόσια χρόνια δεν υπήρχαν άνθρωποι που επέμεναν με σθένος σε αυτό.. χα και πάλι.. ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις.. χρόνος δεν υπάρχει, το ξεχνάς...
Θέλεις να αλλάξει η κατάσταση; Θέλεις να εξαφανιστεί το άδικο; Και τί κάνεις, τί λες; Λες κάτι επί της ουσίας; Μπορείς να προσπεράσεις τον Σωκράτη; «Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει πρώτα τον εαυτό του».. Δε μπορείς..μα πώς να ταρακουνήσεις τον «τέλειο» εαυτουλάκο σου, σωστά; Πώς να αφουγκραστείς τον Ηράκλειτο όταν σου λέει πως «Ο κόσμος γίνεται όχι σύμφωνα με τον χρόνο αλλά σύμφωνα με την σκέψη..». Εσύ κάτσε και σκέψου τον χρόνο..μέχρι να μην έχεις πια..
Εσύ που είσαι πυρ..είσαι φωτιά άσβεστη που σιγοκαίει.. έτοιμη να δώσει ζωή.. και κοιτάμε πώς θα σβήσουμε την πυρκαγιά, που τόσο κόπο κάνει η ψυχή να ανάψει.. και δεν νοούμε πως το θέμα είναι «Να προσπαθούμε να σβήσουμε την ύβρη μάλλον παρά την πυρκαγιά». Μα τί λέει και αυτός ο Ηράκλειτος.. και ψάχνουμε να δώσουμε έννοια στην ψυχή και να την κλείσουμε και αυτή σε ένα καλούπι, ανθρώπινο και αυτό, κατασκευασμένο από εμάς για εμάς για την προσωρινή ικανοποίηση της άρνησης της αλλαγής της νοητικής μας κατάστασης.. διότι όσα καλουπάκια και αν βάλεις άνθρωπε.. «Δεν μπορείς να βρεις τα όρια της ψυχής, όποιο δρόμο και αν πάρεις..τόσο βαθιές είναι οι αιτίες της ύπαρξής της»...
‘Εχεις τόσο δίκιο Ηράκλειτε.. «ο δαίμων που συνοδεύει κάθε άνθρωπο είναι ο χαρακτήρας του».. θα ζεις ευ-δαίμων ή θα θυσιάσεις τη ζωή σου στην ανύπαρκτη τύχη;
Πότε ο χρόνος θα παγώσει επιτέλους;.. πότε θα έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης ότι « οι ανθρώπινες δοξασίες (γνώμες) είναι σαν τα παιδικά παιχνίδια» ..και πως «ο Λογος (η λιογική) κυβερνά τα πάντα»; « Η ορθή σκέψη είναι η μεγαλύτερη αρετή και η σοφία είναι να λέμε την αλήθεια και να πράττουμε σύμφωνα με την φύση, όπως αρμόζει σε ανθρώπους που έχουν γνώση». Ως πότε θα μας κατηγορεί δικαίως ο Ηράκλειτος ως «Παρόντες άποντες»;
Μη καταριέσαι πια την τύχη σου..ποια τύχη σου; Πώς ζεις ακόμη στην ψευδαίσθηση πως υπάρχει τύχη; «Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο, πρόφασιν ιδίης αβουλίης». Πλασμένη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.. όπως ο χρόνος..για να μπορεί ανα πάσα ώρα και για οτιδήποτε να ρίξει τις ευθύνες του αλλού.. όποιος και να φταίει αδερφέ, εσύ τι κάνεις;
Και αν περιμένεις κάτι.. τί περιμένεις; Τί περιμένεις να σου φέρει ο κακόμοιρος χρόνος που εσύ και πάλι τον έπλασες για να βολεύεσαι, να νιώθεις κάποια σταθερότητα και εν τέλει δεν βλέπεις καν το αποτέλεσμα.. Καθώς κατάφερε να σε εγκλωβίσει και να σε ελέγξει να παίζεις το παιχνίδάκι του.. και ξάφνου..το παιχνίδι τελείωσε Ηράκλειτε.. «Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες». Και τί κατάλαβες; Τί πραγματικά έζησες; Πόσο κοντά πλησίασες στην ευδαιμονία, στον αληθινό σου σκοπό, σε αυτό που η ψυχή σου σου πρόσταζε; Το λεγε και το ξανά έλεγε ο Επίκουρος αλλά υπήρχαν άλλα σχέδια από το να ευδαιμονήσει εν τέλει ο άνθρωπος..να προχωρήσει, να ξεπεράσει τους προγόνους του και να ξεπεραστεί από τους απογόνους του..« Εσύ δε δίχως να είσαι κύριος της αυριανής μέρας αναβάλεις το να χαίρεσαι.. ο δε βίος περνάει και ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας απασχολημένο..»..Συνήθως με ανούσια δημιουργήματα στα πλαίσια της πλάνης μας..
Θυμώνεις βλέπω.. θυμώνεις πολύ.. και όλος αυτός ο θυμός που εκφράζεται; Πώς αποσυμπιέζεσαι και πόσο αυτό επαρκεί;.. Ξέχασες πως « Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο.. Αλλά να θυμώσεις με τον σωστό άνθρωπο, στον σωστό βαθμό, για τον σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο..» Μα όταν μιλούσε ο Αριστοτέλης κάπου αλλού σε έβαλαν να έχεις τον Νου σου.. Και αν ξαφνικά άνοιγες τα μάτια σου και αντίκριζες μπροστά σου τον Αριστοτέλη.. το φαντάζομαι σαν ζωντανή εικόνα να εξελίσσεται μπροστά μου.. εσύ βουβός να μιλάς με την σιωπή και εκείνος να ακουμπά τον χέρι του στον ώμο σου και να σου λέει «Να δημιουργείς..και δημιουργώντας να δημιουργείσαι..και να μην είσαι τίποτα άλλο από την δημιουργία σου»..
«Εδιζησάμην εμεωυτόν» (= αναζήτησα τον εαυτό μου) και εγώ Ηράκλειτε.. πολλοί είμαστε Ηράκλειτε..
«Ζευ πατέρα, από πολλά και κακά μπορείς να απαλλάξεις άπαντες, εάν σε όλους δείξεις πώς τον δαίμονα να χρησιμοποιούν».. Ο Πυθαγόρας και όλοι οι πρόγονοί μας γνώριζαν πως δαίμων (από το δαήμων που σημαίνει γνωρίζω) = το πνεύμα, το ανώτερο μέσα μας, το θεϊκό..(το γνωστό δαιμόνιο του Σωκράτη..).. Εμείς ξέρουμε τίποτα ορθό τελικά;
Τί ψυχικό κάλλος όταν σε ακούω στον νου μου Πυθαγόρα..«Μην επιτρέψεις στα μάτια σου ύπνο απαλό πριν εξετάσεις τρεις φορές τις πράξεις της ημέρας: «Σε τι αστόχησα; Τι έπραξα; Τι δεν έπραξα από εκείνα που έπρεπε να πράξω;» Ξεκινώντας από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα επόμενα, για τα άσχημα που έκανες να επιπλήττεις τον εαυτό σου, για τα καλά να ευχαριστιέσαι». Μήπως να πάρουμε αυτό ως αρχή και με ένα νήμα - μίτο (όχι της Αριάδνης αλλά ο καθένας το δικό του) να ξετυλίξουμε την αλήθεια μέσα μας;.. έναν μίτο, που ξέρεις που θα μας οδηγήσει; Με αυτογνωσία στην ένωσή μας.. δεν έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει..
Διογένη,αδερφέ, πρόσφερε την βοή-θειά σου..πάρε το φαναράκι σου και έλα μια βόλτα στο χωροχρόνο του τώρα.. το χρειαζόμαστε όσο ποτέ για να γυρέψουμε τον άνθρωπο.
Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.
(Φιλοσοφικό Δοκίμιο)