ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ– ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ω Άνθρωπε, Γνώρισε τον Εαυτό σου
και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς
(Πυθαγόρας)
Πολλοί θα αναρωτηθούν πώς μπορεί να σχετίζεται το ένα με το άλλο και περιέργως ο κάθε ένας μπορεί να ενδιαφέρεται είτε για το ένα (τον εαυτό του), είτε για το άλλο (τον κόσμο), χωρίς να λογαριάζει την άμεση και αναντικατάστατη σύνδεση των δύο φαινομένων.
Ο κόσμος δεν αλλάζει εάν δεν γνωρίσεις ποιος πραγματικά είσαι..τί είναι αυτό που σε ενώνει με όλους και τί σε διαφοροποιεί. Και εσύ δεν θα γνωρίσεις τον εαυτό σου εάν συνεχίσεις να είσαι εγκεφαλικός ακόλουθος και ψυχικός δούλος ενός κόσμου που σε διαταράσσει.
Εάν νομίζεις λοιπόν, πως δεν σε ενδιαφέρει να γνωρίσεις τον εαυτό σου αλλά μόνο να αλλάξει αυτός ο κόσμος- η «πραγματικότητα» που τόσο σε πνίγει - τότε μάλλον κάπου κάνεις λάθος, γιατί ακόμη μία φορά στηρίζεσαι σε μια αλλαγή έξω από σένα, χωρίς εσένα.. Και πάλι στηρίζεσαι σε άλλους για το ποιος θα είσαι εσύ και πώς θα λειτουργείς.
Εάν πάλι νομίζεις πως δεν σε ενδιαφέρει να αλλάξει ο κόσμος αλλά εσύ να μπορέσεις να βρεις την ξεχασμένη σου φύση, τότε η αρχή σου – το Γνώθι Σεαυτόν- έχει μια βάση, αλλά σε έναν νοσηρό κόσμο, που καθημερινά διαταράσσει την βάση σου, δεν μπορείς παρά να «υπό-νοσείς» και εσύ..Και εάν δεν ευελπιστείς και ταυτόχρονα Γνωρίζεις πως η αλλαγή θα απλωθεί από μέσα σου και θα σκεπάσει όλο το κόσμο, τότε μάλλον δεν έχεις βρει την ρίζα σου αλλά ακόμη ξύνεις την επιφάνεια του εαυτού σου..
Γιατί όταν συνειδητοποιείς, δεν μπορεί παρά να μεταμορφώνεσαι και να μεταμορφώνεις!
Ξεχάσαμε,αλλά είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι δικό μας δημιούργημα. Και εάν δεν δημιουργήσαμε άμεσα το «φυσιολογικό» της κοινωνίας που ζούμε, σε ύψιστο βαθμό ευθυνόμαστε για την συντήρησή του σε αυτό το καταστροφικό και κατώτερο επίπεδο. Ένα χελιδόνι μπορεί να μην φέρνει την άνοιξη αλλά εάν δεν υπήρχε ούτε αυτό ίσως και να ζούσαμε μόνιμα σε βαρύ χειμώνα. Γιατί ο άνθρωπος, όσο Νου έχει, τόσο εξαρτώμενος είναι από το άλλο του μισό.. και το άλλο του μισό είναι το Όλο των όλων.. γιατί όλοι είμαστε ένα. Όσο δεν συνειδητοποιεί πως η δύναμή του για αλλαγή είναι τόσο ισχυρή όσο του καθενός, τόσο θα νοσεί..και εκείνος και ο κόσμος...
Είναι και εθισμένος ο άνθρωπος βλέπεις..και ο μεγαλύτερος εθισμός του είναι η συνήθεια.. και δεν έχει σημασία τί μορφή παίρνει αυτή η συνήθεια.. Οπότε αφού δεν έχει σημασία.. γιατί να μην αντικαταστήσουμε τους εθισμούς μας (όπως επιδίωκε και ο Αριστοτέλης να μας εξηγήσει) και να συνηθήσουμε αλλιώς;..καλύτερα;.. Ευθύνη μας να ξε-μάθουμε και να μάθουμε από την αρχή ξανά...με λογική, σύνεση, μέτρον άριστον και ενσυναίσθηση...
Οι σκέψεις σου πλάθουν την καθημερινότητά σου.. και οι επιλογές σου με βάση αυτές τις σκέψεις ορίζουν την συμπεριφορά σου και την στάση σου απέναντι στις καταστάσεις..και η στάση σου αυτή ορίζει την ποιότητα της ζωής σου.. Και η ποιότητα της ζωής σου μεταδίδεται και επεκτείνεται, και επιδρά και δημιουργεί. Και όσο αφήνεσαι να αρέσκεσαι στο να αυτοτιμωρείς τον εαυτό σου που τίποτα δεν σου έκανε, ή/και να κατηγορείς τον κάθε «τρίτο» για το πώς ζεις σήμερα, αυτό θα ορίζει την ύπαρξή σου και θα απομακρύνει την αλήθεια του εαυτού σου από την Φύση του..
~Ό,ΤΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ~
Δύσκολο να το κατανοήσεις; Προσπάθησες να το εφαρμόσεις; Να κάνεις την διαφορά; Να ορίσεις τον εαυτό σου με βάση τον εαυτό σου και όχι με την βάση των άλλων; Και στην τελική, αναρωτήθηκες πόσοι μιμήθηκαν εσένα – που μιμήθηκες άλλους – που μιμήθηκαν άλλους και πάει λέγοντας; Και εάν εκπλήσαμε τους πάντες; Αναρωτήθηκες πόση διαφορά μπορείς να φέρεις; Πώς ναι, ένα χελιδόνι μόνο μπορεί να μην φέρνει την άνοιξη αλλά την.. προαναγγέλλει;; Και εάν δεν ήταν εκείνο, πώς θα έρχονταν τα άλλα χελιδόνια;
Οι αρνητικές σκέψεις γεννούν αρνητικές σκέψεις.. Σαν ντόμινο που παρακολουθούμε αδρανείς να εξελίσσεται- δίνοντας στον εγκέφαλο την κυριαρχία του «είναι» μας (δίνουμε δηλαδή στο όργανο την κυριαρχία της ουσίας..), ενώ κατά βάθος γνωρίζουμε πως εάν το επιθυμήσουμε αρκετά μπορούμε να βάλουμε το χεράκι μας και να το σταματήσουμε. Το ότι λες «δεν μπορώ» είναι που το κάνει αδύνατο.. γιατί έδωσες στο παιχνίδι μορφή και τώρα παίζει με εσένα, τον παίχτη και δημιουργό του. Και εκεί που λες στον εαυτό σου πως είναι πέρα από τον έλεγχό σου, ξαφνικά γίνεται επιλογή..επιλογή εάν θα αφήσεις το ντόμινο να ακολουθήσει την πτωτική του πορεία ή εάν θα το αποτρέψεις.. Είσαι η σκέψη σου ή ελέγχεις την σκέψη σου;
Η Συνειδητόποιηση πως Εσύ και μόνο Εσύ είσαι ο άρχων της σκέψης σου, και όχι άλλος, όχι οι σκέψεις οι ίδιες άρχοντες δικοί σου, σου φανερώνει ξαφνικά και ευχάριστα αφοπλιστικά, την αστείρευτη δύναμη που φυλάς – σαν πολύτιμο αναξιοποίητο δώρο/χάρισμα/ιδιότητα – εσωτερικό μυστικό (ακόμη και από τον ίδιο σου τον εαυτό).. την δύναμη της Δημιουργίας.
Είσαι Δημιουργός και το ξέχασες..
Και αφού ξέχασες πως δημιουργείς, ξέχασες πως πλάθεις και την ίδια σου τη ζωή.. εσύ και κανείς άλλος. Τρομαχτικό αλλά.. αληθινό.
Ο Δημιουργός ξέχασε, λοιπόν, και χάθηκε μέσα στο δημιούργημά του. Πήρε μέρος στο παιχνίδι του και ξέχασε πως παίζει.. Έγινε ένα με αυτό και ξέχασε πως εκείνος το επέλεξε.. πώς κάθε του βήμα είναι επί της ουσίας επιλογή του.Ένα με όλα, ισότιμος και ταυτόχρονα διαφορετικός.. Και πως εάν μια μέρα αποφάσιζε να αλλάξει το παιχνίδι, εάν επέλεγε να πλάσει μια διαφορετική πραγματικότητα και ένα διαφορετικό «φυσιολογικό» (ίσως ένα όντως αληθινά φυσιολογικό) κόσμο και να χαθεί σε αυτό, σε αυτόν το κόσμο που θα πλησιάζει την Φύση του και την δυνατότητά του να ευδαιμονήσει,τότε ναι, θα μπορούσε!
Από Δημιουργοί γίναμε καταστροφείς..καταστροφείς του εαυτού μας, του είδους μας, των άλλων πλασμάτων, του πλανήτη..καταστροφείς της πραγματικότητας.. Γιατί; Γιατί επιλέξαμε να μην βγαίνουμε από το σπήλαιο και να αντικρίσουμε το Φως;.. Γιατί επιλέγουμε να λέμε «δεν μπορώ»;.. Γιατί επιλέγουμε να νοσούμε;..Γιατί επιλέγουμε να φοβόμαστε την αλλαγή που θα μας γιατρέψει;.. Την αλλαγή της συνήθειας που μας φθείρει;..Γιατί επιλέγουμε να μην Συνειδητοποιούμε;..
Είμαστε όλοι Δημιουργοί..
Τί περιμένουμε από τον Κόσμο και την Πραγματικότητα; Να αλλάξει από μόνη της; Ή μήπως περιμένουμε «μαγικά», με την ίδια συμπεριφορά να προκαλέσουμε διαφορετικά αποτελέσματα; (πράγμα ανόητο, όπως έκφρασε και ο Αϊνστάιν).
Εάν δεν αλλάξεις εσύ..εάν δεν ανακαλύψεις από την αρχή ποιος είσαι, τί αξίζεις, τί δύναμη έχεις..πώς θα αλλάξει το οτιδήποτε;
Είσαι Δημιουργός και χάθηκες μέσα σε ένα πλαστό παιχνίδι που δεν είναι καν δικό σου πια...
Και λες πως δεν αλλάζει, τί;;
Η επιλογή σου;;
Για σκέψου....