ΦΥΣΙΚΗ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ
«Η Μοίρα οδηγεί εκείνον που την ακολουθεί και σέρνει εκείνον που αντιστέκεται»
Πλούταρχος
Γιατί είσαι εδώ; Ποιος ο σκοπός σου σε αυτήν την ζωή που διανύεις; Σίγουρα δεν βρίσκεσαι εδώ για να αγχώνεσαι σε μόνιμους ρυθμούς και να ζεις υπό τον φόβο της ανασφάλειας που προσφέρει η φαινομενική ασφάλεια της εποχής μας..Πόσο κοντά στην ευδαιμονία, λοιπόν, βρίσκεται το μονοπάτι που διανύεις ή πόσο νιώθεις ότι σε απομακρύνει από αυτό που θα σου έδινε νόημα και σκοπό στην ζωή σου; Κατά πόσο είσαι έρμαιος μιας Τύχης ή έρμαιος μιας Μοίρας και κατά πόσο εξαρτάται από εσένα η πορεία σου σε αυτό το επίγειο ταξίδι;
Βασική προϋπόθεση και αρχή κατανόησης, είναι η συνειδητοποίηση ότι τύχη δεν υπάρχει και ότι το τυχαίο «πλάστηκε» από τον Άνθρωπο για να εκλογικεύσει εγκεφαλικά (και όχι να επεξεργαστεί με την Αρετή της Λογικής) φαινόμενα και γεγονότα που δεν μπορεί αυτόματα να νοήσει και υποσυνείδητα με αυτόν τον τρόπο πρόσφερε στον εαυτό του άφεση ευθυνών..Γιατί το τυχαίο δεν μπορούμε να το αντικρούσουμε. Αλλά εάν δεν υπάρχει, τότε η ευθύνη βαραίνει τον καθένα μας, και πίσω από κάθε φαινόμενο θα έπρεπε να αναζητάμε την αιτία.. και η ανακάλυψη κάθε αιτίας φέρνει γνώση.. και η γνώση φέρνει αλλαγή..και η αλλαγή πολλές φορές τρομάζει. Και όλο αυτό (αν και εν δυνάμει ωφέλιμο) πολλές φορές δεν φαντάζει και τόσο ευχάριστο.
Συνειδητοποιώντας, λοιπόν, πως τύχη δεν υπάρχει καθώς «Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο, πρόφασιν ιδίης αβουλίης» (=οι άνθρωποι επινόησαν τη θεά της Τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους έλλειψη θέλησης), όπως δηλώνει ο Δημόκριτος και πως «Μηδέν της τύχης, αλλά πάντα της ευβουλίας και της προνοίας» (= τίποτα δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα), όπως δήλωνε ο Πλούταρχος, τότε κατανοεί κανείς πως δεν πρέπει να βασίζεται και να πιστεύει σε μια έννοια που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα αλλά αποτελεί επινόηση του ανθρώπινου νου και της υλικής διάστασης..(κάτι σαν τον χρόνο..).. «Τύχη μη πίστευε», λοιπόν, όπως έκφρασε και ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος, διότι μέσα στην απειροσύνη και την αιωνιότητα της Φυσικής Νομοτέλειας, μέσα στην τελειότητα της και τον ευφυή σχεδιασμό όλων, υπάρχουν Νόμοι που διέπουν τα πάντα, Φυσικοί Νόμοι που είτε τους αναγνωρίζουμε και τους δεχόμαστε είτε όχι, υφίστανται ανεξάρτητα από το χωροχρόνο και δεν αφήνουν περιθώρια σε καμία τύχη να δράσει ανεξέλεγκτα..
Η τύχη, λοιπόν και η Μοίρα ή η τύχη και το Πεπρωμένο, είναι ασύνδετες έννοιες και πρεσβεύουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο φαινόμενο της ζωής..Μόνο που η πίστη στην τύχη, μας απομακρύνει από την ουσία μας ενώ η κατανόηση το ότι υπάρχει ένας σκοπός (στην προσωπική σου ύπαρξη αλλά και στην ύπαρξη του είδους σου ή στην ύπαρξη κάθε είδους ή κάθε δημιουργήματος ή κάθε φαινομένου) και πως κάθε δημιούργημα ή φαινόμενο είναι εμποτισμένο και σφραγισμένο από την Φυσική Νομοτέλεια και τους Νόμους της (Συμπαντικούς Νόμους), μας οδηγεί στην επιδίωξη να εναρμονίσουμε και να ευθυγραμμίσουμε την ζωή μας με αυτήν την Νομοτέλεια, για την επίτευξη του σκοπού μας και την δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης και ευδαιμονίας.
Ας σκεφτούμε πως υπάρχει ένα σχέδιο.. ένα αρχικό σχέδιο μεγαλύτερο από εμάς και την μεμονωμένη ύπαρξή μας, ένα σχέδιο που περικλείει το Όλον, αλλά στο οποίο αυτό σχέδιο η ύπαρξή μας αυτή παίζει το δικό της ρόλο. Είπαμε, είμαστε κομμάτια ενός μεγάλου παζλ, που μπορεί πολλές φορές να μην κατανοούμε την συνολική εικόνα αλλά σίγουρα το διαφορετικό κομμάτι που αντιπροσωπεύουμε εμείς είναι εξίσου σημαντικό με όλα τα άλλα, διότι δίχως αυτό η εικόνα θα ήταν ατελής..Η Φυσική Νομοτέλεια, λοιπόν, είναι το μέσον με το οποίο εκφράζεται και υλοποιείται το σχέδιο, και ακριβώς επειδή δεν υπόκεινται σε γήινους περιορισμούς – όπως ο χωροχρόνος – μπορεί να μην είναι ορατή η συνολική δράση του σε εξωτερικό επίπεδο, τουλάχιστον κατά την διάρκεια της τώρα ύπαρξής μας (αν και οι ενδείξεις είναι πολλές και συνεχείς). Υφίσταται όμως και οι «οδηγίες» για το πως οφείλουμε να δράσουμε για να διαδραματίσουμε το ρόλο μας βρίσκονται μέσα μας.. Οι έμφυτες Αρετές μας είναι αυτές οι «οδηγίες».. Και η δυνατότητά που μας έχει δοθεί από την Φύση μας να απεγκλωβιστούμε από τους υλικούς περιορισμούς και να έρθουμε σε επαφή με την ουσία μας, μας προικίζει ως εν δυνάμει πνευματικά και ελεύθερα όντα που έχουν νόημα και «αποστολή».
Ως μονάδες είμαι μοναδικοί, ξεχωριστοί, διαφορετικοί και οφείλουμε να είμαστε αυθεντικοί.. Μέσα ο καθένας μας – σύμφωνα με τον Φυσικό Νόμο της Μονάδας - «κουβαλάμε» το άπειρο και το αιώνιο – κομμάτι της Φυσικής Νομοτέλειας στην οποία ανήκουμε – και είναι επιλογή μας εάν θα επιδιώξουμε να «βρούμε» το πνευματικής φύσης «φυσικό κέντρο» μας, που από την υλική μας γέννηση βρίσκεται στον καθένα μας σε μια εν δυνάμει κατάσταση αναμένοντας να εκφραστεί μέσω του Συνειδητού Ανθρώπου. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την εκ βάθους κατανόηση ότι οφείλει ο Άνθρωπος να έρθει σε επαφή με τις Αρετές του, να αυτοελέγξει τον εαυτό του, να καλλιεργήσει τις πνευματικές του δυνατότητες, να εκφράσει την ουσία του ειλικρινά και αυθεντικά και να επιδιώκει την Αλήθεια και όχι το πρόσκαιρο και πεπερασμένο.
Αυτό όμως χρειάζεται συνειδητή προσπάθεια από τον Άνθρωπο και αποτελεί ευθύνη του ίδιου. Είμαστε όλοι Ένα αλλά ταυτόχρονα ο καθένας μας είναι Μοναδικός. Δίχως όμως την επιδίωξη της αυτοπραγμάτωσης, το μοναδικό που είμαστε χάνεται, δεν εκφράζεται και άρα ατονούμε το άπειρο και το αιώνιο, το σχέδιο και το σκοπό μας, αποτυγχάνουμε να βρούμε νόημα στην ζωή μας, αποτυγχάνουμε να ευδαιμονίσουμε.. και πάντα φταίει κάποιος άλλος.. Γιατί φταίει κάποιος άλλος; Εσύ κατά πόσο εκφράζεις την αλήθεια της ουσίας σου; Όσο αντιδράς και δεν δρας, όσο αντιστέκεσαι στην Αλήθεια και βολεύεσαι στο ψέμα και στην λήθη, όσο επιτρέπεις να έχεις υλικά δεσμά που σε «χρησιμοποιούν» αντί να τα χρησιμοποιείς, όσο πιστεύεις στην Τύχη και αφήνεσαι αμέτοχος και αμάχητος, όσο εγκλωβίζεσαι σε ρόλους και σε ψευτοεγώ που δεν σου ανήκουν επί της ουσίας, όσο καταπιέζεις και καταπιέζεσαι, όσο φοβάσαι το άγνωστο /την αλλαγή και υπακούς τυφλά σε παραλογίες που δεν επεξεργάζεσαι, όσο αφήνεις ανεξέλεγκτα τα συναισθήματά σου να σε καθοδηγούν, όσο γίνεσαι «αντιγραφή-επικόλληση» κάποιων άλλων.. όσο συνεχίζεις αυτό το μονοπάτι τότε όχι, δεν φταίει κανείς άλλος.. η ευθύνη βαραίνει την πλάτη του καθενός μας.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, για λίγο τους ανθρώπινους νόμους..Νόμοι που φτιάχτηκαν από ανθρώπους για ανθρώπους και που – πέρα από την αρχική προσπάθεια μιας οργανωμένης κοινωνίας –έγιναν «πιόνια» στα χέρια εκείνων που ανά καιρούς τους πλάθουν.. Νόμοι που έχασαν τον σκοπό τους και διαμορφώνονται και τροποποιούνται σύμφωνα με το συμφέρον ή σύμφωνα με νέα (ανθρώπινα) δεδομένα που προκύπτουν..Όσο τυχαίο είναι που οι άνθρωποι φτιάξανε κοινωνίες και τις οργάνωσαν με νόμους, τόσο τυχαίο είναι που η Φυσική Νομοτέλεια έχει τους δικούς της Νόμους για να οργανώσει το Όλον.. Ή μήπως οι ατελείς άνθρωποι νομίζουν ότι «ξεπερνούν» το τέλειο Σύμπαν;
Οι Νόμοι της Φυσικής Νομοτέλειας δρουν είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι και οι δικοί μας νόμοι δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μια αποτυχημένη, αν τολμώ να το κοιτάξω με μια συλλογική ματιά, μικρογραφία των Νόμων της Φύσης, των νόμων που οφείλουμε στην πραγματικότητα να ακολουθούμε και που εάν τους ακολουθούσαμε – όσο αυτό είναι δυνατόν - ίσως και οι γήινοι νόμοι να έχαναν τον σκοπό τους,την ισχύ και την δυναμική τους.. Η λειτουργική δυνατότητα του Ανθρώπου εξασθενεί όσο δεν ακολουθεί την Φύση του και όσο αποφεύγει να συνειδητοποιήσει σε ποιους νόμους πρωτίστως υπόκειται..Και αν η ανασφάλειά του φαντάζει τόση που τον πείθει πως αδυνατεί να απεγκλωβιστεί από τις γήινες δεσμεύσεις, από τον υποσυνείδητο μη ελεγχόμενο φόβο (για την ζωή, για τον θάνατο, για την μεταθάνατη διάσταση, για την έκφραση του αληθινού εαυτού του), τότε ίσως έφτασε ο καιρός να κατανοήσει πως ό,τι και αν συμβαίνει γύρω του εκείνος έχει την δυνατότητα να γίνει είτε δημιουργικός είτε καταστροφικός (για τον ίδιο αλλά και τους υπόλοιπους) και ότι εν τέλει όλα είναι επιλογές..
Στους ανθρώπινους νόμους λοιπόν υφίσταται η έννοια της ανταπόδοσης, όπου οι πράξεις σου θα οδηγήσουν σε αντίποινα.. Γιατί και πώς να μην υπήρχε αυτό στην Φυσική Νομοτέλεια; Αντιθέτως, είναι ο επίγειος νόμος που μιμήθηκε τον Συμπαντικό.. Ο Νόμος της Ανταπόδοσης, που πηγάζει από τον Νόμο της Δικαιοσύνης (και που βρίσκεται στον ίδιο άξονα με τον Νόμο της Τάξης, της Αρμονίας, της Ισορροπίας...), υφίσταται στην Φύση και στην Φύση μας.Είναι εκείνος ο Νόμος της Φυσικής Νομοτέλειας χάρη στον οποίον επανέρχεται και ευθυγραμμίζεται κάθε ύπαρξη και φαινόμενο από κάθε παρέκκλιση από την φυσική του πορεία (την Φύση του και την Φυσική Νομοτέλεια στην οποία ανήκει).
Κανείς δεν τιμωρείται.. η επίγεια ζωή δεν είναι μια δοκιμασία και δεν υπάρχει κανένας τιμωρός που εξαπολύει σε εμάς την οργή του.. Η ανταπόδοση των πράξεών μας (θετικών ή αρνητικών) αποτελούν μάθημα και επισήμανση για την μετέπειτα πορεία μας και για την ευθυγράμμιση ή μη με την Φύση μας και κατά επέκταση με την Φυσική Νομοτέλεια. Διότι είναι στην Φύση μας η συνεχής συνειδητή αναβάθμιση, αρκεί να κατανοούμε τα «μαθήματα» που λαμβάνουμε, την ανταπόδοση που λαμβάνουμε για τις επιλογές μας – είτε έρχονται με ευχάριστη μορφή είτε με δυσάρεστη – και να αναζητούμε το πραγματικό όφελος της κάθε κατάστασης δρώντας συνειδητά προς αυτό το σκοπό.
Ο Άνθρωπος όμως είναι ένα εν δυνάμει συνειδητό ον που ταυτόχρονα καθοδηγείται και από «μη συνειδητά κέντρα» και δεν κατανοεί άμεσα και αυτόματα με ποιο τρόπο οφείλει να υπάρχει και να λειτουργεί έχοντας ως βάση αυτούς τους Νόμους. Οι μη συνειδητές αντιδράσεις, λοιπόν, τον απομακρύνουν από τον πραγματικό στόχο του και άρα από την ποιοτική (εσωτερική) του αναβάθμιση, την οποία μπορεί να επιδιώξει θέτοντας σε λειτουργία τις έμφυτες δυνατότητές του..
Πόσο, λοιπόν, Άνθρωπε αφήνεσαι έρμαιος μιας ανύπαρκτης τύχης ή έρμαιος της Μοίρας; Τί είναι όμως η Μοίρα και σε τί διαφέρει από το Πεπρωμένο; Ανάμεσα στους Φυσικούς Νόμους, λοιπόν, συναντάμε και τον Νόμο του Μοιραίου και τον Νόμο του Πεπρωμένου..και ο άνθρωπος είναι σαν να κινείται κυκλικά – σε μορφή σπείρας – μέσα σε δύο παγκόσμιες σφαίρες που διέπονται από αυτούς τους Νόμους.
Η Μοίρα (από το μοιράζω – χωρίζω σε μερίδια) αφορά αυτό που αναλογεί στον άνθρωπο, σε ομάδες ζώων και φυτών (που δεν έχουν την δυνατότητα εκ βάθους συνειδητότητας) και υπόκειται στον Νόμο της Φθοράς και στον Νόμο της Αρχής και του Τέλους. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η Μοίρα οδηγεί από την γέννηση και την ζωή στον θάνατο (υλικό θάνατο) κάθε δημιουργίας και φαινομένου στην Φύση. Ο Νόμος της Αρχής και του Τέλους, όμως, δεν λειτουργεί καταστρεπτικά (και ας περιέχει το τέλος μέσα του) αλλά συνεργατικά και δημιουργικά. Μπορεί η Αρχή να προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα από το τέλος, αλλά πρόκειται για διαφορετικές / αλληλοσυμπληρώμενες εκφράσεις του ίδιου νόμου, ο οποίος περικλείει την δημιουργία (σε εξωτερικό επίπεδο, κοινή για όλα τα δημιουργήματα της Φύσης) και τον Νόμο της Αυτοδημιουργίας.
Η δημιουργία, σε ένα τέτοιο εξωτερικό πλαίσιο, περιλαμβάνει την εξωτερική αναπαραγωγή και το ένστικτο της διαιώνισης του είδους (όπως συμβαίνει και με τα ζώα), ώστε ο άνθρωπος να αφήνει, όταν αποχωρεί από το υλικό επίπεδο, απογόνους που θα συνεχίσουν το είδος. Ο άνθρωπος όμως ζει και εξελίσσεται όχι μόνο εξωτερικά-υλικά αλλά κυρίως εσωτερικά-ποιοτικά - και ως είδος και ως άτομο - καθώς είναι και το μόνο ον που έχει δυνατότητα εξατομίκευσης. Είναι το μόνο ον που έχει δυνατότητα Συνείδησης εαυτού και Συνείδησης της Φυσικής Νομοτέλειας.
Ο Νόμος, λοιπόν, της Αυτοδημιουργίας, περιλαμβάνει την δυνατότητα της αυτογνωσίας / αυτοπραγμάτωσης που δίνεται στον Άνθρωπο λόγω της Φύσης του. Η Αυτοδημιουργία, λοιπόν, αφορά αποκλειστικά τον Άνθρωπο (ως γένος και ως άτομο) και «ορίζει» τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος από την συνεχή υπαρξιακή του αναβάθμιση. ο Άνθρωπος, λοιπόν, οφείλει, καθώς του δίνεται από την Φύση του αυτή η δυνατότητα, να αναβαθμίζει την εσωτερική/ουσιαστική ζωή του. Και όσο αναβαθμίζει την εσωτερική του ζωή, εναρμονιζόμενος με την Φύση του, τόσο θα αναβαθμίζει και την εξωτερική του ζωή, στο επίπεδο που ορίζεται από την εσωτερική του ζωή. Δυστυχώς σήμερα ο Άνθρωπος εστιάζει μόνο στην εξωτερική και κοινωνική του ζωή και αυτό, δίχως να καλλιεργήσει την δυνατότητά του για εσωτερική/ποιοτική αναβάθμιση, οδηγεί αναπόφευκτα σε διαταραχές κάθε είδους. Η ευθύνη, λοιπόν, για την επίτευξη του στόχου - σύμφωνα με την Φυσική Νομοτέλεια και τις έμφυτες Αρετές του - είναι αποκλειστική του κάθε ατόμου..
Γιατί πέρα από την Μοίρα, υπάρχει και το Πεπρωμένο.. και το Πεπρωμένο επί της ουσίας είναι, όχι αυτό που έχει μοιραστεί σε όλους, αλλά αυτό που έχει δοθεί στον κάθε άνθρωπο..Είναι η δυνατότητα του να αποδεσμευτεί από την Μοίρα - διότι το τέλος είναι αναπόφευκτο αλλά δεν δεσμεύει και δεν «πνίγει» τη ζωή και την ύπαρξή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς – και να καλλιεργήσει την δυνατότητά του για την ανέλιξη μέσω της εφαρμογής τριών Νόμων που συνοδεύουν το Πεπρωμένο.. τον Νόμο της Ελευθερίας, τον Νόμο της Ευθύνης και τον Νόμο της Δημιουργίας (που προϋποθέτει όμως αρχικά την Αυτοδημιουργία του).
Βρισκόμενος υπό την επιρροή του Πεπρωμένου, αποδέχοντάς το και εκφράζοντάς το, ο Άνθρωπος έχει την δυνατότητα να ελέγξει ο ίδιος την Μοίρα του και να δρα ως Ελεύθερο, Υπεύθυνο και Δημιουργικό ον. Οδηγούμενος προς την αυτοπραγμάτωση, ο Άνθρωπος θα πλάθει κάθε έκφρασή του (εσωτερική ή/και εξωτερική) με βάση την ουσία του/την Φύση του, Συνειδητά και Ελεύθερα και άρα Δημιουργικά. Με αυτόν τον τρόπο θα αποτελεί λειτουργικό ον που συνεχώς θα ενδυναμώνει την Συνείδησή του και παράλληλα θα έχει την δυνατότητα να ενδυναμώνει και την Συνείδηση των άλλων..
Ο στόχος, ο σκοπός και η αποστολή του κάθε Ανθρώπου είναι να γίνει πραγματική, συνειδητή, πνευματική οντότητα, εκφράζοντας τις έμφυτες δυνατότητές του (Αρετές) ως Άνθρωπος και ως αυθεντική προσωπικότητα. Να ζει, δηλαδή, πραγματικά και όχι να φέρει ζωή (όπως τα άλλα πλάσματα) και απλά να επιβιώνει. Διότι όταν ο άνθρωπος κατανοήσει πως οφείλει να κοιτάξει μέσα του για να ανακαλύψει το σύμπαν και τους Θεούς (όπως έκφραζε ο Πυθαγόρας) και έρθει σε επαφή με την «ξεχασμένη» του Φύση, θα διαπιστώσει πως έχει μια αποστολή, ένα σκοπό, οδηγίες μέσα του που τον καθοδηγούν, κλίσεις και ταλέντα που του επισημαίνουν την διαφορετικότητά του και του επισημαίνουν τί οφείλει να εκφράσει, και τότε θα συνειδητοποιήσει πως η αυτογνωσία και η αυτοπραγμάτωση είναι η μόνο οδός για αλλαγή και η μόνη ελπίδα για ευδαιμονία.. και του καθενός μας αλλά και του είδους μας...όσο επιτρέπουμε στην Μοίρα να μας εξουσιάζει και αδρανοποιούμε το πεπρωμένο μας, απλά θα διαταρασσόμαστε, γιατί η ουσία μας δεν έχει άλλο τρόπο να μας δείξει ότι κάπου κάνουμε λάθος...
Ας ενθυμηθούμε, λοιπόν, ποιοι είμαστε..ποιο κομμάτι του παζλ αποτελούμε.. Ας κατανοήσουμε πως το πραγματικό ωφέλιμο για τον καθέναν μας είναι αυτό που είναι ωφέλιμο για το σύνολο, για το Όλον, για την Φυσική Νομοτέλεια.. Ας πάψουμε, λοιπόν,να αντιδρούμε και να χάνουμε τον εαυτό μας αλλοιώνοντας την ουσία μας και το νόημα της ζωής.. Ας τιμήσουμε την Αλήθεια που κρύβουμε μέσα μας και ας δράσουμε επιτέλους προς όφελος όλων...
Βιβλιογραφία και Πηγές:
Ελληνική Εταιρεία Φιλοσοφικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας, https://www.psychophill.gr