ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ
Το πρώτο βήμα στην εξερεύνηση και αναζήτηση του πραγματικού εαυτού μας, της πραγματικής μας φύσης, είναι η κατανόηση της διπλής ζωής την οποία ζούμε όλοι μας..η κατανόηση του ότι ο καθένας μας χαρακτηρίζεται από μία εξωτερική ζωή και από μια εσωτερική ζωή.
Η εξωτερική ζωή δεν είναι παρά μια εικονική ζωή, η οποία δημιουργείται από την ύλη και υπόκειται σε αυτήν, και καθώς δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό μας, είναι σχετική, φθαρτή και άνευ πραγματικής ουσίας. Αντιθέτως, η εσωτερική ζωή είναι αυτή που εμπεριέχει το Αληθινό, που αναδεικνύει την αληθινή μας φύση, εκείνη που υποδεικνύει το ορθό, το Λογικό, το ενιαίο..εκείνη που φανερώνει την Ολότητα και την Αμοιβαιότητα, την Ενότητα των Πάντων.. που αποκαλύπτει τις Αρετές και την Φυσική Νομοτέλεια.
Μα ο Άνθρωπος σήμερα φαντάζει δέσμιος της εξωτερικής του ζωής, απόλυτα συνδεδεμένος με αυτήν και αρκετά απομακρυσμένος από την Φύση του..Αναζητώντας την ευδαιμονία σε εφήμερα και ανούσια «μονοπάτια» δεν την κατακτά ποτέ, και «μαχόμενος» καθημερινά σε αφιλόξενες συνθήκες δίχως να χει σύμμαχο τον εαυτό του, καταλήγει να «τιμωρείται» από τις επιλογές του και εν τέλει, επί της ουσίας, να αυτοτιμωρείται.. Διότι έχει ξεχάσει πώς είναι να μην ζει μηχανικά και έχει απομακρυνθεί από την Συνείδησή του.. Σε ένα κόσμο όπου τονίζεται η οικονομική κρίση ενώ η μεγαλύτερη κρίση που βιώνουμε είναι η συνειδησιακή, ο άνθρωπος, έρμαιο της εξωτερικής ζωής, αδυνατεί ακόμη πιο πολύ να αυτοπροσδιοριστεί.
Έχει αποσιωπήσει, λοιπόν, την εσωτερική του ζωή..εκείνη που κρύβει την ουσία και το νόημα, εκείνη που οφείλει να εκφραστεί προκειμένου να απεγκλωβιστεί ο Άνθρωπος από τον φαύλο κύκλο της ύλης, από το ανικανοποίητο του μη αληθινού, από τις διαταραχές σε κάθε επίπεδο που η έλλειψη αυτογνωσίας προκαλεί.. Πώς θα οδηγηθεί κανείς στην αυτοπραγμάτωση, εάν δεν «αγκαλιάσει» την εσωτερική του ζωή και δεν την καλλιεργήσει; Και όσο την καλλιεργεί, τόσο θα την εκφράζει..και όσο την εκφράζει τόσο θα έρχεται πιο κοντά στην αληθινή του Φύση και τόσο θα «μάχεται» το κάθε ψευτοεγώ (ατομικό ή συλλογικό) προσφέροντας Αλήθεια.
Αναγνωρίζοντας κανείς, λοιπόν, την εσωτερική του ζωή και κατανοώντας, δίχως να ακυρώνει την εξωτερική του ζωή, πως η εσωτερική ζωή είναι η ουσιώδης και η κύρια, κάνει το πρώτο κύριο βήμα προς το Γνώθι Σεαυτόν. Μέσα από διαδικασίες αυτοελέγχου θα καταφέρει να ακούσει τον εσωτερικό-αληθινό εαυτό του, ελέγχοντας το συναίσθημα και καλλιεργώντας το πνεύμα. Μέσα του θα ανακαλύψει τις Αρετές που τον χαρακτηρίζουν σαν κομμάτι του Όλου που είναι, Αρετές που όσο θα ενσωματώνεται με αυτές και θα τις εκφράζει τόσο θα ζει σύμφωνα με την Φύση του και τόσο θα βιώνει την ολοκλήρωση σαν οντότητα..και η κυριότερη έκφραση της ουσίας του Ανθρώπου, είναι η Αγάπη. Τί, όμως, εστί Αγάπη στην πραγματικότητα;
Η Αγάπη, σαν λέξη και σαν έννοια , έχει χρησιμοποιηθεί ανά τον χρόνο με ποικίλους τρόπους και έχει γίνει «θύμα» πολλών ερμηνειών. Πολλά επίθετα την κοσμούν (παθιασμένη, ερωτική, αδελφική, αρρωστημένη, εξαρτημένη, αγνή, πλατωνική, εγωιστική, μητρική, φιλική κ.α.) και πολλοί στηρίχτηκαν πάνω της είτε για να δικαιολογήσουν συμπεριφορές τους – λανθασμένες πολλές φορές («από αγάπη το έκανε..»), είτε για να εκπληρώσουν σκοπούς τους (πχ. η «αγάπη» σαν βάση για την εξάπλωση θρησκειών).
Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις η Αγάπη συγχέεται αποκλειστικά με το συναίσθημα και προσδίδονται σε αυτή ερμηνείες που δεν αρκούν για να περιγράψουν την αληθινή της έννοια. Μεταφέροντας την δημιουργική Αγάπη από την πνευματική της υπόσταση και ντύνοντάς της με συναισθηματικό μανδύα, την έχουμε άμεσα απομακρύνει από την ουσία της. Οφείλουμε να αφαιρέσουμε από την Αγάπη κάθε συναισθηματικό στοιχείο, διότι το συναίσθημα αφαιρεί από την αγάπη την καθαρή δημιουργικότητα, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό της, και την τοποθετεί σε καταστάσεις της εξωτερικής ζωής στην οποία δεν ανήκει.
Η Αγάπη, όμως, δεν υπόκειται στην εξωτερική ζωή και δεν ελέγχεται από αυτήν. Είναι η πνευματική αυτή Αρετή που υποδεικνύει την Ενότητα των όλων και αποσκοπεί στο πραγματικό όφελος κάθε όντος..είναι παγκόσμιος/συμπαντικός Νόμος, αμοιβαίος προς κάθε δημιούργημα της φύσης. Είναι η συμπαντική αυτή κατάσταση που προωθεί την Ολότητα, το κοινό όφελος,και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες Αρετές οδηγεί στην επίτευξη της ευδαιμονίας μέσω της ένωσης και της αλήθειας. Είναι ο Έρως των προγόνων μας - από την αρχή της δημιουργίας παρών, με ενωτικό χαρακτήρα και ουσία που ξεπερνάει τον έρωτα όπως τον εννοούμε σήμερα..Και καλούμαστε, από την ίδια μας την Φύση, να αναζητήσουμε μέσα μας την Αγάπη στην καθαρή της μορφή, για να την εφαρμόσουμε εν συνεχεία προς τα έξω στην κοινωνία μας και στο φυσικό περιβάλλον μας.
Οφείλουμε, λοιπόν, πρωτίστως, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όταν όμως αληθινά αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε δεν αποσκοπούμε σε αυτό που θα μας ευχαριστήσει- συνήθως προσωρινά (και αφορά την εξωτερική ζωή) αλλά αποσκοπούμε σε αυτό που πραγματικά θα μας ωφελήσει (και αφορά την εσωτερική ζωή), καθώς φροντίζουμε η εξωτερική ζωή μας να υπηρετεί σε κάθε της έκφραση την εσωτερική ζωή, την αληθινή Φύση μας. Και αυτό που πραγματικά μας ωφελεί είναι αυτό που πραγματικά ωφελεί όλα τα πλάσματα της φύσης και την φύση την ίδια, καθώς οδηγούμαστε στην συνειδητοποίηση πως όλα είναι ένα..
Όσο, λοιπόν, εκφράζουμε την Αγάπη στο Νομοτελειακό αυτό επίπεδο, τότε εκφράζουμε έμπρακτα την Βούλησή μας για ζωή, και στο βαθμό που εκφράζουμε όλες τις Αρετές αυξάνουμε την αυτογνωσία μας, ερχόμαστε σε επαφή με την Συνείδησή μας και άρα την Συνείδηση σε Νομοτελειακό πλαίσιο και επιδρούμε δημιουργικά στην θετική, προς την Φύση μας δηλαδή, αλλαγή, όχι μόνο του εαυτού μας (ενθύμηση και αναγνώριση της ουσίας μας) αλλά και όλου του συνόλου των πάντων, καθώς ό,τι εκφράζεται ενισχύεται και ό, τι ενισχύεται φαίνεται πως υπερτερεί.. και αν αυτό που υπερτερεί είναι σύμφωνο με την Φυσική Νομοτέλεια και προάγει την Αλήθεια, το Δίκαιο, το Ορθό και το Καλό..τότε τί πιο λογικό από το να μας οδηγήσει στο μονοπάτι της ευδαιμονίας και της ψυχικής ισορροπίας;...
Αναρωτήσου, λοιπόν..από πού πηγάζουν τα θέλω σου;..από πού πηγάζει η κάθε σου βούληση;.. Τί αληθινά αναζητάς; Πόσο απομακρύνεσαι από σένα όταν ο εγωισμός (κάθε μορφής) υπερισχύει έναντι της πραγματικής σου επιθυμίας για ζωή;..Πότε έπαψες να θες να ζήσεις αληθινά; Πότε συνήθισες να αντιδράς αντί να δρας; Και πόσο εν τέλει είσαι ευχαριστημένος και ολοκληρωμένος από την υποτιθέμενη αγάπη της εποχής μας;
Η Βούληση για ζωή, σου προσφέρει την Αγάπη ως μέσω έκφρασης και ένωσης με τα πάντα και ζητά από σένα, σε συνδυασμό με την Κρίση/Κριτική σκέψη, σοφά να «γεννήσεις» ένα ωφέλιμο αποτέλεσμα..να διαμορφώσεις τον τρόπο που θα εκφράζεσαι και να λειτουργείς κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεσαι δημιουργός..
Δημιούργησε, λοιπόν!
Βιβλιογραφία:
Ελληνική Εταιρεία Φιλοσοφικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας, https://www.psychophill.gr